ترکیب «اسم ﹻ صفت» را ترکیب وصفی می گویند. اسم نخست موصوف و دومی صفت است؛ مانند:
ترکیب «اسم ﹻ اسم» را ترکیب اضافی می گویند. اسم نخست مضاف و دومی مضاف الیه است؛ مانند:
۱) صفت، «تر و ترین» می پذیرد؛ امّا مضافالیه نمی پذیرد.
۲) صفت و موصوف یک پدیدهاند؛ امّا مضاف و مضافالیه دو پدیده.
۳) موصوف «ی» ناشناس می پذیرد؛ امّا مضاف نمی پذیرد.
4) اگر به ترکیب، صفت دیگری را بیفزاییم، در ترکیب اضافی، صفت مضافالیه را وصف می کند و در ترکیب وصفی موصوف را؛ مانند:
5) مضاف الیه همیشه اسم است، پس «نشانۀ جمع» می پذیرد؛ اما صفت نمی پذیرد.
۶) با افزودن «است» به ترکیب اضافی، جملۀ نامعنایی ساخته می شود.
۷) صفت نقش مسندی می پذیرد؛ امّا اسم نمی پذیرد.